Fatalne zauroczenie. Chwilowe. Jednak smutek (nawet ten chwilowy) jest trudny do zignorowania. Sania czeka, aż uczucie do znacznie starszego mężczyzny zaniknie. Teraz popadła w melancholijny nastrój. Poznała go w górach. Po tygodniu wspólnego pobytu chłodny uścisk dłoni na pożegnanie. Sania płakała wewnątrz. Chciała poczuć ostatni raz ciepło jego ciała. To się jednak nie stało. W drodze powrotnej nie płakała. Gdyż po co? To tylko uczucie. Piękne górskie krajobrazy rozmazywały się za szybą busa. Dźwięki w słuchawkach przenosiły ją na powrót do przeszłości niedalekiej. Gdzie słuchała jego głosu, czuła jego zapach, dotykała, on dotykał jej, patrzył z zainteresowaniem. Z zainteresowaniem, które wygasło. Sania była zbyt zamknięta w sobie. Milczała, wstydziła się. Nie była towarzyska, jak inni. "Dlaczego Sania nic nie mówi?" "Idź do Sani, ona jest smutna." "Porozmawiaj z nią."- za moimi plecami. Teraz Sania będzie żyła wspomnieniami. To minie. Lazurowa pościel stanie się jej ulubioną rzeczą znów. Dni będą takie same. Wróciła do domu wczoraj. Od wczoraj będzie źle. Dziś jest źle. Jutro będzie źle. Sania nie może tu być, tu, w domu. Potrzebuje innego miejsca. Potrzebuje kogoś.