Kupiła sobie nawet Pismo Święte. To może wydać się zabawne (lub żałosne), że na końcu szuka pomocy w Bogu. Była obrażona. Kiedy nocne modlitwy nigdy nie zostały spełnione, a nowe dni były tak samo szare. Żadnych rokowań. Wtedy odwracając się od Boga myślała, że to on się odwrócił. Nic więcej. To temat osobisty każdego człowieka. Poza tym Sania wciąż żyje w niewiedzy. Dziś dni są tak samo monotonne, jak wcześniej. Nowością jest obojętność. To ona pozwoliła przetrwać. Ostatnio nawet pomyślała, że uda jej się zaakceptować siebie. Może kiedyś polubić. Teraz ma łzy w oczach. Stara się zagłuszyć myśli głośną muzyką. Będzie płakała. Kolory wyblakły, a niebo przysłoniły burzowe chmury. Nie ma słońca, nie ma kwiatów wiosennych. Nie ma uśmiechu. Zimne dłonie nie ogrzeją się nigdy. Smutne ciało nie zazna szczęścia. Oczy schowane pod powiekami nie ujrzą innego, lepszego świata. Jedyne o czym teraz marzy to zakopać się pod grubą pościelą i zasnąć. Jeszcze niedawno tak bardzo chciała wyjść na świeże powietrze, spotkać się, śmiać, rozmawiać. Dobrze, że ochota przeszła, gdyż spełnienie jej nie byłoby możliwe. Bo któżby chciał z nią. Może następną wiosną zerwie kwiatka z łąki i zasuszy między kartkami pamiętnika. Inną jesienią zbierze garść kasztanów. Innym razem... Samemu żyć nie można, więc czemu pozwalacie Sani? Ona nie chce tak.