Sania stała obok i obserwowała swoje życie. Krzyczała do swojej osoby aby przestała, lecz żaden dźwięk nie był słyszalny, jedynie usta niemo poruszały się z przerażeniem. Potem była już tylko obojętność. Rozczarowanie sobą. Słuchała lecz nie słyszała. Kiedy mówiła, słowa samoistnie toczyły się. Nie mówiła wiele. Przecież nikt nie chciał słuchać. Gdy leżała, jedynie jej ciało bezwładnie spoczywało na lazurowej pościeli. Już nawet ten kolor stał się w jej oczach zwyczajnym. Idąc do szkoły (bo gdzieżby indziej) nogi machinalnie poruszały się w znanym kierunku. Oczy podziwiały chodnik zaś. Chciała przestać wegetować. Postanowiła nawiązać kontakt. Jednakże bezskutecznie, gdyż po kilku wiadomościach nie dostała odpowiedzi. Niewystarczająco intrygująca, pociągająca. Niewystarczająco dobra. Czy dla kogoś będzie kiedyś odpowiednia? Nieważne zresztą, gdyż nie dopuści nikogo do siebie, podczas gdy siebie nienawidzi. Bo któż mógłby ją polubić, kiedy ona sama nie potrafi tego uczynić względem siebie. Żarty na jej temat unoszą się na wietrze. Na pozór niewinne. Kaleczą jednak tak bardzo, jak ostrza chowane niegdyś na dnie kosmetyczki. Nie było sprawy, kiedy rodzicielka je znalazła. Po prostu wyrzuciła. Bez rozmowy, jakiegokolwiek zapytania o pomoc. Nic się nie wydarzyło przecież. W jej mieszkaniu (nigdy nie nazwała tego domem) nie wolno się śmiać. Nie wolno płakać. Panuje zakaz używania wulgaryzmów, palenia tytoniu oraz mówienia słów: "kocham cię". Nie okazuje się uczuć w ogóle. Tutaj mieszka. Gdy jako dziecko zraniła się bardzo (miała bliznę przez długi czas), została odesłana do pokoju surowym wzrokiem i grożącym palcem. Lub spojrzeniem pełnym zobojętnienia. Nie pamięta już. Jednak czas, kiedy była nieświadomą rzeczywistości dziewczynką był jej najlepszym dotychczas. Teraz wie zbyt wiele. Świadomość przeraża. Sania ma dziewiętnaście lat. Ma również dziewiętnaście uschniętych róż w bukiecie na stoliczku. Och, bukiet jej egzystencji. Sania nie zwraca uwagi na siebie. Nikt nie zauważyłby jej na ulicy. Sania jest smutna. Niech ktoś trwa przy niej, ona się nie przyzna nigdy, ale potrzebuje kogoś. 

Gdy pozbędę się kilku kilogramów, uwiecznię powyższy owad na ciele poprzez wszczepienie pod skórę (w widocznym miejscu) barwnika. Chciałabym do tego czasu zaakceptować przynajmniej tą część ciała. Przyglądając się temu zdjęciu, zapragnęłam przytulić czule osobę na nim. Poczuć ciepło, pocieszyć. Jednak chwilę potem było mi gorzej, bo przecież osoba ta, to ja. Nie czuję sympatii do siebie, nikt nie czuje. Tulić tym bardziej nikt nie chce. Jednak gdybym mogła zabrać trochę smutku od siebie, na chwilę...