Piękne ciało to chude ciało. Martwe ciało. Zimna skóra Sani splamiona karminem wygląda po raz pierwszy pięknie. lecz on tego nie dostrzega. Jedynie tuli jej ciało do piersi i całuje splątane włosy. Wydawać by się mogło, że to jakaś farsa. Zostawił Sanię samą z jej myślami. Odszedł, kiedy przysięgał być na zawsze. Teraz jego oczy mokre, a serce niespokojne. Tylko już zbyt późno na jego uwagę. Sania nie odeszła, bo odejść od kogo nie miała. Zwyczajnie umarła. Ulubiony alkohol, tylko trochę, by móc poruszać ciałem (odzianym jedynie w bieliznę, jego ulubioną) w rytm muzyki osobliwej, wyszukanej. Łzy, których być nie powinno. Nietrzeźwość przypominała jej zawsze o swojej beznadziejności i samotności. Potem czas przyśpieszył. Obie żyły, obu przedramion. Głęboko i zdecydowanie. Karminowa krew, ona i noc za oknem. Karminowa krew i noc za oknem. Jej już nie ma. 

Otworzyła opuchnięte oczy. To się stało. Odszedł. Ona umarła. Martwe ciało podniosło się z lazurowej pościeli, niegdyś jeszcze pachnącej nim. Kawa by przetrwać kolejny samotny dzień, by wieczorem nagą skórą dotykać zimnej podłogi i pozwolić oczom obserwować sufit. Czasem dotykała siebie myśląc, że to właśnie jego dłonie błądzą gdzieś między piersiami. Częściej jednak pływała w agonii, której był stworzycielem. Zaufała po raz kolejny. Uwierzyła w "nie zostawię Cię, obiecuję". Ile jeszcze razy będzie umierać nim zrozumie. Naiwna Sania. Dziurawe płuca. Przekrwione oczy. Drżące dłonie. A ona pośród wszystkiego. Sama.

Sania to ja. Umieram ja. Kiedyś umrę prawdziwie i wszyscy zobaczą, jak to jest. Odejdę ja. Tak prawdziwie. Komu wtedy będzie przykro.